ZARYS PROBLEMU

Przedmiotem artykułu jest powrót do analizy zagadnienia wpływu wadliwości obligatoryjnych klauzul w umowach zawieranych w reżimie Pzp (lub ich całkowitego braku) na byt prawny umowy.

Analizę tę rozpoczęliśmy w artykule „Konsekwencje prawne wadliwości klauzuli dotyczącej kar umownych”. Postawiliśmy w nim tezę, że zaniechanie zastrzeżenia łącznej maksymalnej wysokości kary umownej, której mogą dochodzić strony pociąga za sobą nieważność klauzuli kary umownej na podstawie art. 58 § 3 Kodeksu cywilnego, zaś  w sytuacji, gdy kary umowne są w danej umowie obowiązkowe, powyższe musi skutkować uznaniem całej umowy za nieważną na podstawie art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego.

Powyższe wnioski postawione były jedynie w zakresie postanowienia dotyczącej kar umownych, jednak w istocie można je ekstrapolować na wszystkie obligatoryjne klauzule umowne, określone w art. 436 – 439 Pzp.

Asumptem do powrotu do tego zagadnienia było stanowisko prof. Przemysława Drapały, który poruszył problem sankcji cywilnoprawnej braku lub wadliwości klauzul obligatoryjnych. Otóż stwierdza on, że:

„Artykuł 436 PrZamPubl określa dodatkowe, wykraczające poza normy Kc, elementy obligatoryjne umowy o zamówienie publiczne. Nie mamy tu do czynienia jedynie z zaleceniem lub niewiążącą rekomendacją ustawodawcy, lecz z normą odnoszącą się do treści czynności prawnej. Należy wyróżnić dwa możliwe przypadki naruszenia komentowanego przepisu. Pierwszy polega na tym, iż umowa o zamówienie publiczne nie zawiera obligatoryjnego elementu. (…)

Poza tym w artykule:

• MINIMALNA TREŚĆ UMOWY ZAMÓWIENIE PUBLICZNE
• ANALOGIA DO UMOWY PARTNERSTWIE PUBLICZNO-PRYWATNYM
• BEZWZGLĘDNA NIEWAŻNOŚĆ JAKO KONSEKWENCJA BRAKU MINIMALNEJ TREŚCI UMOWY O ZAMÓWIENIE PUBLICZNE
• BEZWZGLĘDNA NIEWAŻNOŚĆ JAKO KONSEKWENCJA WADLIWEGO POJEDYŃCZEGO POSTANOWIENIA
• POSTULATY DE LEGE FERENDA