Wprowadzenie obowiązku, a nie jak dotychczas tylko możliwości stosowania środków elektronicznych w procesie zamówień publicznych jest kolejnym, i to dość znaczącym, krokiem Komisji Europejskiej do urzeczywistnienia idei elektronizacji zamówień publicznych.
Wprowadzenie
Jako początek działań, wdrażających proces elektronizacji zamówień publicznych można przyjąć pierwotny plan, zawarty w komunikacie Komisji z dnia 29 grudnia 2004 r. do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów, Plan działania w celu wdrożenia ram prawnych dla elektronicznych zamówień publicznych, COM (2004) 841.
Następnie wolę elektronizacji zamówień potwierdzono w strategii zawartej w komunikacie Komisji z dnia 3 marca 2010 r., Europa 2020, Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającemu włączeniu społecznemu, COM (2010) 2020. Bezpośrednimi dokumentami, które zadecydowały o obecnym kształcie dyrektywy 2014/24/UE, były rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2011 r. w sprawie modernizacji zamówień publicznych, 2011/2048(INI), a także komunikat Komisji z dnia 20 kwietnia 2012 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów, Strategia na rzecz e-zamówień, COM (2012) 179.
Jednym z celów tej ostatniej było przejście na system elektronicznych zamówień w Unii Europejskiej do połowy 2016 r. Wydaje się, że co do zasady cel ten mógł zostać osiągnięty, ponieważ termin implementacji dyrektywy 2014/24/UE przypadał na dzień 18 kwietnia 2016 r. Ze względu na zakres zmian niezbędnych do wprowadzenia w każdym z państw członkowskich, różny poziom doświadczeń i zaawansowania technologicznego, a także konieczność przygotowania się zamawiających pod względem mentalnym do zmiany technologicznej przewidziano możliwość odroczenia terminu podstawowego dla centralnych jednostek zakupujących najpóźniej do dnia 18 kwietnia 2017 r., a dla wszystkich pozostałych zamawiających do dnia 18 października 2018 r.
Celem wprowadzenia elektronicznych środków informacji i komunikacji jest przede wszystkim zwiększenie możliwości udziału wykonawców w postępowaniach o udzielanie zamówień na całym rynku wewnętrznym.
Dzięki cechom środków elektronicznych, takim jak w szczególności możliwość powszechnego dostępu, identyfikacji zdarzeń, oznaczania czasem oraz wielokrotnego wykorzystywania raz wprowadzonych danych, powyższy cel powinien zostać osiągnięty. Narzędzia elektroniczne mają z założenia służyć poprawie przejrzystości i skuteczności procesu udzielania zamówień…
Tomasz Łoziński
Zapraszamy do prenumeraty magazynu
Pełna treść artykułu jest dostępna w systemie informacji prawnej Legalis
