System zamówień publicznych to nie tylko transakcje przeprowadzane według Prawa zamówień publicznych. Zaspokajanie potrzeb publicznych możliwe jest również w formule szeroko rozumianego partnerstwa publiczno – prywatnego, w tym z wykorzystaniem ustawy o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi. Warto zatem, choćby w zarysie, zapoznać się z regulacjami europejskimi dotyczącymi koncesji oraz zidentyfikować umiejscowienie krajowych przepisów koncesyjnych w całym systemie i ich relację do Pzp oraz PPP.
CECHY CHARAKTERYSTYCZNE UMOWY KONCESJI
Zgodnie z regulacją art. 3 ust. 1 ustawy koncesyjnej, na podstawie umowy koncesji zamawiający powierza koncesjonariuszowi wykonanie robót budowlanych lub świadczenie usług i zarządzanie tymi usługami za wynagrodzeniem.
Stronami umowy koncesji są: zamawiający (pojęcie zdefiniowane w art. 2 pkt 11) ustawy) oraz koncesjonariusz (pojęcie zdefiniowane w art. 2 pkt 3) ustawy), określany przed zawarciem umowy jako wykonawca (por. art. 2 pkt 10) ustawy). W porównaniu z ustawą z 2009 r. nazewnictwo zostało znacząco uproszczone.
Zakres pojęciowy robót budowlanych oraz usług wynika z definicji legalnych obu zwrotów, zawartych odpowiednio w art. 2 pkt 7) i 9) ustawy.
Zgodnie z pierwszym z nich, pod pojęciem robót budowlanych należy rozumieć wykonanie albo zaprojektowanie i wykonanie robót budowlanych związanych z jednym z rodzajów działalności określonych w załączniku I do dyrektywy 2014/23/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z 26.2.2014 r. w sprawie udzielania koncesji lub obiektu budowlanego, lub realizację obiektu budowlanego, za pomocą dowolnych środków, zgodnie z wymaganiami określonymi przez zamawiającego. Natomiast usługi to świadczenia, których przedmiotem nie są roboty budowlane lub dostawy w rozumieniu art. 7 pkt 4 Pzp. (…)
Poza tym w artykule:
- RYZYKO EKONOMICZNE KONCESJONARIUSZA
- PODSUMOWANIE
CZYTAJ DALEJ
| Pełen tekst artykułu jest dostępny w Systemie Informacji Prawnej Legalis |
.
