Przepisy art. 91 ustawy wywołują niemały dysonans poznawczy. W ust. 1 zamawiający uzyskuje zapewnienie, że dysponuje uprawnieniem do udzielenia zamówienia w częściach, a zatem, że jest to jego autonomiczna decyzja. Tymczasem ust. 2 stanowi, że jeśli z tego uprawnienia nie skorzysta, zobligowany jest ująć w dokumentach zamówienia stosowną samokrytykę, tzn. uzasadnić, czemu nie skorzystał z przysługującego mu uprawnienia. A contrario sugeruje to, że dzielenie zamówienia ma być regułą, a brak podziału decyzją ekstraordynaryjną, wymagającą uzasadnienia.
Dyspozycje wskazanych wyżej przepisów przypominają poniekąd działania przebiegłego rodzica, który roztacza przed swoją progeniturą czarującą perspektywę spędzenia reszty popołudnia: „odrabiasz lekcje, czy sprzątasz w swoim pokoju?”. Ustawodawca analogicznie „pokrzepia” zamawiającego: „udzielasz, drogi zamawiający zamówienia w częściach, czy zastanawiasz się już nad treścią uzasadnienia braku takiego podziału?”.
Jak zatem rozumieć intencje ustawodawcy – podział zamówienia to obowiązek, czy uprawnienie?
UPRAWNIENIE DO PODZIAŁU ZAMÓWIENIA NA CZĘŚCI
W ocenie autora analiza przepisów ustawy pozwala na przyjęcie, że decyzja co do podziału zamówienia na części jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem zamawiającego. Kilkukrotnie bowiem przepisy ustawy odwołują się do możliwości podziału zamówienia na części, co jest nader wyraźną sugestią, że w tym względzie mamy do czynienia z prerogatywą zamawiającego. Na uprawnienie zamawiającego w tej materii wskazuje także ustawodawca europejski oraz orzecznictwo KIO i sądów powszechnych. (…)
Poza tym w artykule:
- OBOWIĄZEK (?) PODZIAŁU ZAMÓWIENIA NA CZĘŚCI
- PODSUMOWANIE
CZYTAJ DALEJ
| Pełen tekst artykułu jest dostępny w Systemie Informacji Prawnej Legalis |
.
