Obowiązek stosowania przez zamawiających klauzul waloryzacyjnych w umowach o zamówienia publiczne był długo postulowany i wyczekiwany. Jak jednak okazało się w praktyce, pomimo jego wprowadzenia w 2020 r., a nawet rozszerzenia go później na umowy dotyczące wszystkich rodzajów zamówień zawieranych na okres co najmniej 6 miesięcy, tylko w niewielkim stopniu rozwiązał problem. W dalszym ciągu spory o waloryzację, a w rezultacie o wysokość wynagrodzenia, są codziennością.
KLAUZULE GENERALNE
Ustawodawca, kształtując zapisy o waloryzacji, celowo w art. 439 zawarł jedynie ogólne wytyczne. Przyjęto bowiem założenie, że wobec ogromnego zróżnicowania poszczególnych umów, z uwagi chociażby na wielkość czy przedmiot zamówienia, przepis ustawowy nie może być nadmiernie kazuistyczny.
Przyznano więc zamawiającym swobodę w samodzielnym formułowaniu zasad waloryzacji wynagrodzenia wykonawców z założeniem, że w ten sposób najlepiej zostanie zapewnione poszanowanie ustawowych zasad określających relacje między stronami adekwatnie do specyfiki danego zamówienia. Pzp nie wskazuje zatem ani progów waloryzacji, ani wskaźników waloryzacji, ani nawet metod waloryzacji.
Taki sposób regulacji, z jednej strony słusznie zapewniający swobodę kształtowania umowy, jednak z drugiej – spowodował, że niejednokrotnie klauzule są formułowane w taki sposób, aby uniknąć, a przynajmniej zminimalizować rzeczywistą konieczność zwiększenia wynagrodzenia i zapłaty wykonawcy kwot wyższych, niż wynikające z oferty. (…)
Poza tym w artykule:
- ODWOŁANIE DO KIO
- SPÓR O DOKONANIE WALORYZACJI
- ROZWIĄZYWANIE SPORÓW O WALORYZACJĘ
- MEDIACJA
CZYTAJ DALEJ
| Pełen tekst artykułu jest dostępny w Systemie Informacji Prawnej Legalis |
.
