Zasady orzekania o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych Część czwarta

Ostatnia nowelizacja ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych co prawda nie zmieniła treści art. 24 uondf, niemniej jednak zasada stosowania ustawy względniejszej dla sprawcy stwarza wiele problemów. Najwięcej trudności powstaje przy ustaleniu aktualnego stanu prawnego w dniu orzekania i porównania go ze stanem w chwili popełnienia danego czynu, w celu ustalenia ustawy łagodniejszej dla sprawcy. Zmiany ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych a przede wszystkim prawa materialnego są jednym ze żmudniejszych elementów procedury w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Pomimo tych trudności organ orzekający nie może jej pominąć, bowiem z normy zawartej w art. 24 uondfp wynika obowiązek organu orzekającego ustalenia stanu prawnego właściwego dla czasu popełnienia zarzucanego czynu i stwierdzenie, czy nastąpiła zmiana prawa na dzień orzekania w tej sprawie. Przepis art. 24 ust. 1 ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych ma zastosowanie nie tylko do ustawy będącej podstawą wydawania orzeczenia przez organy orzekające, ale również do wszystkich ustaw szczególnych, mających znaczenie dla rozpoznania postawionego zarzutu naruszenia dyscypliny finansów publicznych. Właściwa ocena stanu faktycznego pozwala na odpowiednią kwalifikację czynu i może skutkować brakiem możliwości pociągnięcia osoby do odpowiedzialności, gdyż nie można pociągnąć do odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych osoby, której działanie lub zaniechanie nie stanowiło takiego naruszenia, w świetle przepisów obowiązujących w czasie takiego działania albo zaniechania.