Zakres zastosowania art. 346 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zamówieniach obronnych

Zakres zastosowania dyrektywy obronnej określa art. 2. Z przepisu tego wynika, że ma ona zastosowanie do zamówień udzielanych w dziedzinie obronności i bezpieczeństwa do dostaw sprzętu wojskowego, dostaw newralgicznego wyposażenia, i powiązanych robót, dostaw i usług. Jednocześnie, zgodnie z dyrektywą obronną, przez „sprzęt wojskowy” należy rozumieć sprzęt specjalnie zaprojektowany lub zaadaptowany do potrzeb wojskowych i przeznaczony do użycia jako broń, amunicję lub materiały wojenne. Z brzmienia postanowień art. 346 TfUE oraz dyrektywy obronnej łatwo możemy wyczytać pozorny paradoks, polegającym na tym, że dyrektywę obronną należy stosować do zamówień sprzętu wojskowego, którego zakup mógłby także zostać wyłączony w całości z reżimu zamówień publicznych na podstawie art. 346 TfUE. Aby postarać się wyjaśnić powyższy paradoks należy przywołać cele, które były dla Komisji Europejskiej podstawą do podjęcia działań legislacyjnych na rzecz przyjęcia dyrektywy obronnej. Po pierwsze, celem było zapewnienie odpowiedniego poziomu konkurencyjności na europejskim rynku obronnym i zapobieżenie nadużywania przez państwa członkowskie wyłączania zakupów sprzętu wojskowego z reżimu zamówień publicznych na podstawie art. 346 TfUE. Po drugie, celem było również wprowadzenie procedur odpowiadających specyfice branży wobec powszechnego przekonania, że przepisy odnoszące się do zamówień klasycznych nie odpowiadają potrzebom rynku zamówień obronnych. Dyrektywa obronna miała i ma zatem stanowić instrument prawny dla zamawiających z sektora obronności i bezpieczeństwa umożliwiający dokonywanie zakupów w konkurencyjnych procedurach dostosowanych jednocześnie do potrzeb tej branży.