Polityka unijna w zakresie zamówień w dziedzinie obronności i bezpieczeństwa ma na celu otwieranie unijnego rynku wyposażenia obronnego na unijną konkurencję. W preambule do Dyrektywy obronnej czytamy, że zapewnienie bezpieczeństwa narodowego należy do obowiązków każdego państwa członkowskiego. Odpowiednie kształtowanie europejskiego rynku wyposażenia obronnego jest nieodzowne do wzmocnienia europejskiej bazy przemysłowej i technologicznej sektora obronnego i do rozwoju zdolności wojskowych koniecznych do wprowadzenia w życie europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony. Dyrektywa obronna ma zastosowanie do określonych zamówień udzielanych w dziedzinach bezpieczeństwa i obrony. Zamówienia udzielane w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa nieobjęte zakresem zastosowania dyrektywy obronnej, co do zasady podlegają reżimowi dyrektywy klasycznej lub sektorowej, chyba że prawo unijne przewiduje wyjątki. Wynika to odpowiednio z treści art. 10 dyrektywy klasycznej, a także z treści art. 22a dyrektywy sektorowej. Ponadto zakres przedmiotowy podlega wyjątkom określonym w art. 36, 51, 52, 62 i 346 TFUE. Definicja zamówienia objętego dyrektywą obronną opiera się na dwóch podstawach. W zakresie obronnym, zakres dyrektywy bazuje na artykule 346 TFUE (dawny art. 296 TWE) i obejmuje zasadniczo wszelkie zamówienia związane ze sprzętem wojskowym (dostawy, robot budowlane i usług). Dodatkowo, dyrektywa ta ma zastosowanie do zakupów newralgicznych, dokonywanych dla celów bezpieczeństwa oraz wiążących się z dostępem do informacji niejawnych.
