Wprowadzenie obowiązku waloryzowania umów w sprawie zamówień publicznych na roboty budowlane lub usługi, zawieranych na okres przekraczający 12 miesięcy, było podyktowane dążeniem do zapewnienia równowagi ekonomicznej stron umowy.
Uwagi wstępne
Konstrukcja umów o zamówienia publiczne najczęściej nie pozwalała na dokonywanie zmian wysokości wynagrodzenia wykonawców, pomimo zaistnienia na rynku zdarzeń mających bardzo znaczący wpływ na siłę nabywczą pieniądza. Brak możliwości skorygowania tak powstałej nierównowagi obciążał przede wszystkim wykonawców, prowadząc jednocześnie do poważnych zakłóceń w realizacji inwestycji.
Nowe Prawo zamówień publicznych, w tym art. 439, obowiązuje już od ponad roku. Niestety, sposób stosowania nowego obowiązku bardzo często odbiega daleko od celów zakładanych przy jego wprowadzaniu. Klauzule waloryzacyjne postrzegane są najczęściej jako korzystne jedynie dla wykonawców, zabezpieczające jedynie ich interes. Dlatego też zamawiający konstruując zapisy dokumentów zamówienia, SWZ, projektów umów, dążą do opracowania takich zapisów, aby nie naruszyć obowiązku ustawowego, ale jednocześnie dopuścić waloryzację w możliwie najwęższym stopniu.
Takie podejście tłumaczone jest koniecznością zabezpieczenia interesu Skarbu Państwa. Zamawiający podnoszą także obawy, że stosowanie waloryzacji mogłoby być wykorzystane przez wykonawców do sanowania błędów przy kalkulacji ceny oferty i uniknięcia ryzyka związanego z niedoszacowaniem oferty bądź nawet do wzbogacenia się wykonawcy.
W odpowiedzi na praktykę rynkową projektowane zapisy klauzul waloryzacyjnych są przedmiotem odwołań wnoszonych do KIO przez wykonawców, ale także przez organizacje wpisane na listę Prezesa UZP reprezentujące ich grupowe interesy. (…)
Poza tym w artykule:
- Modyfikacja kwestionowanego zapisu przed rozpoznaniem sprawy przez KIO
- Ramy orzekania przez KIO
- Ciężar dowodowy
CZYTAJ DALEJ
| Pełen tekst artykułu jest dostępny w Systemie Informacji Prawnej Legalis |
.
